მინდა გულითადი მეგობარი მყავდეს და იმან გამიგოს. მოვუყვე, რომ ხვალ მარსზე წყალდიდობა იწყება და ჩვენ ვალდებულები ვართ იქ წავიდეთ. რომ მთვარე ზუსტად ამ დროს იძინებს და ვერ გამოგვყვება, იმიტომ რომ მარსზე არ უნდა და იმიტომაც, რომ დაძინებამდე მაგიდაზე ფორთოხლები უნდა დააწყოს. სხვა პლანეტებიც დაიძინებენ. საერთოდ, როცა სხვას უჭირს, ყველა იძინებს. მე რომ ღამით ვყვირი, მაშინაც ყველას სძინავს ხოლმე. მარტო ნეპტუნი წამოვა, მაგრამ ის პატარაა და წყალს ვერ შეაჩერებს. მე და ჩემი მეგობარი ადამიანები ვართ, ანუ ადამიანი-პლანეტები და ნეპტუნთან ერთად შევძლებთ და მარსს გავათავისუფლებთ. ერთად გმირობა ადვილია. მარტო გმირობა – მოსაწყენი, ვერავინ გხედავს.
მაგრამ მე არ მყავს მეგობარი და არც მარსის გასათავისუფლებლად მივდივარ და ღამით კიდეც ვტირი. „მტირალაო“, – მეძახიან და მე ვცდილობ, ცრემლები შევიკავო და როცა ვცდილობ, უფრო მეტირება. „სირცხვილია, ბიჭი რომ ტირის“ – მითხრა ერთხელ ბებომ და მე მრცხვენია, როცა ვტირი. მაგრამ მეტირება და რა ვქნა. ბოლო დროს ვისწავლე, როცა ტირილი მინდება, თვალებს სწრაფად ვახამხამებ და ვითომ თვალში რაღაც ჩამივარდა, უჰ, უჰ – ვიძახი, როგორ მტკივა, უჰ,უჰ, – ვამბობ, – როგორ ჩამივარდა, ამ დროს კი ვტირი და ვტირი. თუ მოგინდებათ, გასწავლით.
საიდუმლოებები მაქვს და არავის ვუმხელ. არც მე მიმხელენ და იმიტომ. მარტო გუშინ მითხრეს. გადასაფარებელმა მომიყვა, რომ თურმე ვარკვლავებს ღამით ცაზე ჩემი მეზობელი აწებებს. ყველა რომ დაიძინებს, გამოძვრება თავისი სარდაფიდან, კიბეს ცაზე ააყუდებს და იწყებს. თუ ვინმემ მიუსწრო, ხელიდან უვარდება და ამ დროს ვარსკვლავი მოწყდაო, ბებია ამბობს. მე არავის ვეტყვი, მაინც ვერ გაიგებენ. იფიქრებენ, რომ ჩემი მეზობელი ვარსკვლავებს იპარავს და დაიჭერენ. ჩემი კლასელის მამა დაიჭირეს ადრე, შეშა მოჰქონდა სახლში, რომ არ გაყინულიყვნენ. მერე იმასაც მკითხავენ, გადასაფარებელი რანაირად ლაპარაკობსო, არადა, მართლა მელაპარაკება, დედას გეფიცებით. ოღონდ სულ-სულ სიჩუმე როა და დედა სამზარეულოში იურასთან ერთად რო ოხრავს, მაშინ.
ეს გადასაფარებელი მიყვარს. ძველი სახლიდანაა. ეს გადაარჩინეს მარტო. ირმები ახატია და ბალახს ძოვენ. დიდებიც არიან და სულ პატარებიც. იქ მარტო ვარ და კოსმოსში ვმოგზაურობ. დიდი დათვის თანავარსკვლავედზეც კი ვყოფილვარ, ოღონდ ირმებთან ერთად, კიდევ პატარა დათვისაზე. კიდევ სხვა ქალაქებში. თვალს როგორც კი დავხუჭავ, მაშინვე მივფრინავთ ხოლმე. იქ ხანდახან მამაა. ოღონდ იმ ყუთში არ წევს და სულ მანდარინის ხეებს ელაპარაკება, მე ყურადღებასაც არ მაქცევს.
ხეები მართლა ლაპარაკობენ და არავის ესმის. დედამ მითხრა, რომ ადრე ერთი კაცი ყოფილა, ის კაცი ელაპარაკებოდა თურმე ხეებს. მერე ნუკრის ამბავი წამიკითხა და ვიტირე. ის კაცი გელიოსიაო, ანუ კარგიო, – დედამ, და რანაირადაა კარგი, ისე შემეცოდა ირემი რომ მოკლა. გუშინ ვკითხე ხეებს და არ მიპასუხეს, ეტყობა არაა გელიოსი და დედა მატყუებს. სამაგიეროდ, ხეებმა მითხრეს რომ მალე ჩემი ირმები სხვა ქვეყანაში წამიყვანენ და იქ კარგად ვიქნები, იმიტომ რომ ყველას ვეყვარები.
ტყუილები ძალიანაც კარგია. აბა, ბებოსთვის რომ მეთქვა, სკოლის სასადილოში ფული წამართვეს-მეთქი, ხომ ეწყინებოდა? მოვატყუე. რაღაც დახმარება აიღო იმ დღეს და რკინის ლარიანი მომცა. როცა ბებო ამ დახმარებას იღებს სუ ლარიანს მაძლევს და ძალიანაც ეწყინებოდა, სიმართლე რომ მეთქვა. მერე ნუშის ორცხობილასაც აღარ შეჭამდა და მარტო მოქსოვდა. ესე იგი, სიმართლეც ხან კარგია და ხან ცუდი. ექიმისგან ფურცელი რო მოდის ხოლმე და სიმართლეა, დედა და ბებო ტირიან და ეს უზარმაზარად ცუდია. ისეთი, რომ შეიძლება აიწონოს კიდეც. დილით რო გავიღვიძებ ხოლმე და მზე რო მიჭყიტინებს და ამ დროს კი არ გავიღვიძე, მძინავს და მარსზე ვარ და მზე სულ არაა იქ, ეს არავის სჯერა. მაშინ მე ტყუილებს შევიყვარებ და სიმართლეც ის იქნება, რასაც გა-მო-ვი-გო-ნებ. მარტო მაშინ დაიჯერებენ, როცა მართლა წავალ მარსზე.
ხანდახან დედა სულ ლოგინში წევს ხოლმე და მეშინია. არ მინდა, მამასავით მოკვდეს. მაგრამ კიდევ უფრო შემეშინდება, მერე რომ გაცოცხლდეს. იურამ მითხრა, რომ კვტრებს გაცოცხლება შეუძლიათ. მაჟრუანტელებს. ოოო, ეგ ძალიან საშიშია. მე და დედა მეგობრები ვართ და თან, როცა დახმარებას ვიღებთ უგემრიელეს ვაშლის პეროგს აცხობს. რატომ უნდა მოკვდეს?
დღეს მთელი დღეა დედასავით მეც ლოგინში ვწევარ. სულ მცივა და სულ მაფარებენ და ირმებიან გადასაფარებელზე ბებოს მოქსოვილი პლედი მაფარია. ეხლა შეიძლება დედა კი არა, მე მოვკვდე. რა საშიშია ეს ყველაფერი. სჯობს, ისევ დედა მოკვდეს. მარო ბებოს ვხედავ, შუბლზე ხელს მადებს. მარო ბებოს ხელი თბილია და იქიდან ხმაური გამოდის. ეტყობა, სახლში ბევრნი რომ არიან, იმიტომ.
-გრიგორი, გრიგორი! – ვიღაც მეძახის.
-ლა გინდა, ლა გინდა! – ვპასუხობ.
-გრიგორი, გუშინ მოგზაურობაში ვიყავი და ღმერთი ვნახე!
თუ მოგზაურობაში წავალ, მეც ვნახავ ღმერთს. ის იქნება მსუქანი და ჩემნაირი. სიარულისას ფეხები რო ერთმანეთზე ეხახუნება და იბრიცება და მანქანებს რო ენას უყოფს. ოღონდ ძლიერი. და ყველას დასჯის, ვინც მაწყენინა.
-გრიგორი, გრიგორი! – ისევ მეძახის.
-ლა გინდა, ლა გინდა! – ისევ ვპასუხობ.
-იცი, ხვალ მოგზაურობაში ვიყავი და ღმერთი ვნახე!
არ ვეუბნები, მეც რომ ვიყავი. ხვალ სახლიდან გავედი და სკოლისკენ მივდიოდი, უცებ ჩანთა ხის ძირში მივაგდე და ნუშის ხეზე ავბობღდი. გაჭირვებით, მაგრამ მაინც ავედი. იქ იჯდა და ქოშინებდა. ასვლისას დაიღალა, ალბათ. რა მითხრა, არ გეტყვით, ჯერ ხომ ხვალ არ დამდგარა. არა, მაინც გეტყვით. იმიტომ რომ მანამდე, სახლის კიბეებზე რო ჩავდიოდი, მოხუცი ქალი შემხვდა და მითხრა, რომ დამეხმარეო, მე კიდე არაფერი მქონდა და მარო ბებოს შვილიშვილის ნაქონი კურტკა გავიხადე. არც დამნანებია. ხოდა, ხეზე რომ ავძვერი, მარო ბებოს შვილიშვილის ნაქონი კურტკა ეცვა ღმერთს და კიდევ ხელში ზუსტად ის მეზობლისგან მოპარული ჩანგალი ეჭირა. მარო ბებოს შვილიშვილის ღმერთი შემხვდა ესე იგი. მერე რა, რომ ჩემნაირი ფეხები ჰქონდა.
-გრიგორი, გრიგორი! – მეძახის.
-ლა გინდა, ლა გინდა! – ვპასუხობ.
იცი, დღეს მოგზაურობაში ვიყავი და ღმერთი ვნახე!
ჩუმად ვარ, არაფერსაც არ ვიტყვი. სანამ ჩემი ღმერთი არ მოვა. არც მარო ბებოს მოვუყვები და არც ჩემს ბებოს და არც დედას.
-გრიგორი, გრიგორი!
-გრიგორი, გრიგორი!
სხვა დროს მოგიყვები, რატომ ვიქცევი ასე. ვინ არის დედა და ვინ ვარ მე და სხვები და დედამიწა. მე უფრო დედამიწა ვარ, ვიდრე სხვები, უბრალოდ ახლა ვერ, ახლა დავიღალე.
ახლა გრიგორის ეზარება. ახლა გრიგორის ღმერთსაც ეზარება.
