სიხარული არის, როცა დედას მეგობარმა ესპანეთიდან ბარსელონას ფორმა ჩამომიტანა. ნამდვილი ფორმა, ნ ა მ დ ვ ი ლ ი, ის კი არა, ბაზრობაზე რომ იყიდება. მაგრამ ჯეკამ დამიხია და ვცემე. ჯეკა ჩემი ძაღლია, ეხლა მაგიდის ქვეშაა შემძვრალი და წკმუტუნებს. ქუჩაში ვიპოვე. აბა, რა ეგონა? ჩემი ერთადერთი ბარსელონას ფორმა – დედას მეგობრის ნაჩუქარი. გარეთ ვეღარ, მაგრამ შემიძლია სახლში ჩავიცვა და მაგიდის ქვეშ შევძვრე, – ჯეკასავით. მერე რა, რომ არავის ვუცემივარ. მაგრამ ჯეკა ტირის და მეც ვტირი და აღარ მიხარია ეს ფორმა, მგონია, რომ მეც მცემეს. მაგრამ მე არავის ვუცემივარ, მაგრამ მგონია, რომ მცემეს, მაგრამ მე მართლა არავის ვუცემივარ, ანდა, იქნებ მცემეს და არ ვიცი.

სამაგიეროდ, დამციანიან. სკოლაში მეუბნებიან, რომ მსუქანი ვარ. სკოლაში რომ მივდივარ, ვცდილობ, ფეხები განზე გავდგა და ისე ვიარო, იმიტომ რომ ერთმანეთზე მეხახუნება და სასაცილო შესახედი ვარ. მიყურებენ და სიცილით კვდებიან. ხანდახან ვფიქრობ, სულ არ წავალ ამ სკოლაში, მაგრამ მერე სახლში მეტყვიან, მაგას ყურადღებას როგორ აქცევ, როგორ არ გრცხვენიაო და ვჩუმდები, აღარაფერსაც არ ვამბობ. მრცხვენია. მინდა, სუპერგმირის ძალა მომეცეს და უცებ თვალებიდან ქსელების გამოშვება შევძლო, რომ ამ ჩემს კლასელებს მივადგე და ერთმანეთის მიყოლებით მივანარცხო კედელზე, მაგრამ მერე იმაზე ვიწყებ ფიქრს, ძალა რომ არ მეყოს, რას მიზამენ. რასდა მომკლავენ.

ერთხელ მერხზე ჩავიფსი. ის დიდი ბიჭი შემოვიდა მაღალი კლასიდან და პირდაპირ ჩემკენ წამოვიდა. მე მეგონა, ეხლა დამარტყამს, იმიტომ რომ კიბეზე ჩავდიოდი წინა დღით, ნელა ჩავდიოდი, იმიტო რო სწრაფად სიარული არ შემიძლია და გაიწიეო, მითხრა და ვერ გავიწიე, რადგან სახელურს ვეჭიდებოდი და რადგან არ შემეძლო, კი მინდოდა, მაგრამ არ შემეძლო. მერე მოგხედავ, შე დაფეხვილოო, მითხრა და გაიქცა. ალბათ ეჩქარებოდა. მერე მითხრეს, რომ მაგისი და მანქანამ გაიტანა სკოლის წინ. მეწყინა, მაგრამ რომ შემოვიდა, ჩავიფსი.

– გრიგორი, – რომ დაიძახებენ, უკვე მუხლები მიკანკალებს და იმაზე ვიწყებ ფიქრს, რანაირი სახელია ეს გრიგორი, რატომ დამარქვეს და ყველაზე მეტად ბაბუაზე ვბრაზდები, რომლის ფეხებიც ჩვენს ძველ სახლში დარჩა, მე რომ არ მინახავს იმ სახლში, რაღაცა დიდმა და ცეცხლოვანმა წააწყვიტა და იმიტომ. ნახევარი ბაბუა ტყეში ჩარგეს და ეხლაც იქაა. ერთხელ, აუცილებლად ვიპოვი და ვკითხავ, რატომ დამარქვა ეს სახელი.

– გრიგორი, მაგ ცხვირში რა გაქვს ამდენი, სულ არქეოლოგიურ გათხრებს რომ აწარმოებ? – მეკითხება მერხის ნინი, აი, ჩემთან ერთად რომ ზის. ნინი ლამაზია და ჭკვიანი და აიფონი აქვს. მე მახინჯი ვარ და სულელი და აიფონი არ მაქვს. ნოკია მქონდა, ფანრიანი და ჯეკამ შეჭამა. კიდევ ნინის ტუალეტი შიგ სახლში აქვს, ჩვენ კი დერეფნის ბოლოს და ხანდახან ვერ ვასწრებ და მეპარება, როგორც ის ბიჭი რომ შემოვიდა კლასში, ისე.

„არ-ქი-ლა-გი-უ-რი“, –  ვერ ვხვდები, ეს რა არის. ალბათ რამე დაწესებულებაა, როგორც სტო-მი-ტო-ლო-გიური – კბილი რო ამომიღეს. ან ადგილი, სადაც იური ქილებში  მანდარინის ჯემს ასხამს. იური მილებს აკეთებს, წყალი რომ გასდის ხოლმე,  და კიდევ, მანდარინის ჯემს ყიდის. ხანდახან ვიყიდეთ, როცა ფული ვიშოვეთ, უგემრიელესია. იური კარგი კაცია. ხან მანდარინის ჯემი გვაჩუქა.

– რას და, მანდარინის ჯემს ვეძებ, – ვპასუხობ და მიხარია, რომ მივხვდი.

ნინი ცხვირს იბზუებს და მასწავლებელს სთხოვს, სხვაგან გადასვას. მასწავლებელი ნინის წინა მერხზე, ლადოს გვერდით სვამს და ჩემთან ვეფხვიას აჯენს. ვეფხვია მართლა ვეფხვივითაა. მეშინია და მანდარინის ჯემი მავიწყდება.

მინდა ყველა ადამიანს ერთი სახელი ერქვას, – ადამიანი. და მეც ადამიანი ვიყო. იქნებოდნენ კაცი-ადამიანები და ქალი-ადამიანები და ყველა ერთმანეთს დავემსგავსებოდით. მაშინ აღარავინ დამცინებდა, იმიტომ რომ მეც მათნაირი ვიქნებოდი. მაგრამ მე სხვანაირი ვარ,  ამიტომ მქვია ალბათ გრიგორი.

ნეტა, ძალა მქონდეს. ფეხებმოჭრილმა ბაბუამ სიზმარში მითხრა, რომ მამა მანქანას ცალი ხელით წევდა. მე სახლში რომ ავდივარ, გული ოთხ საფეხურზე მიჩქარდება და ფეხები ერთმანეთში მებლანდება. იმას ვფიქრობ, მამას ამხელა ძალა ჰქონდა და მაინც მოკვდა და მე რაღა მომივა. მამა რომ მოკვდა, პანაშვიდები გამართეს. ხალხი სკამებზე დაჯდა, მოვიდა სხვა ხალხი და  მამას წრეს ურტყამდნენ, ცოტა სასაცილო იყო. მერე დედას თავზე ხელს უსვამდნენ და ბებიას ეხუტებოდნენ. მერე მე მიყურებდნენ და ამბობდნენ, რომ მამას ვგავარ. არადა, მამა სულ მეუბნებოდა, რომ დედაჩემის მამას ვგავარ. მასავით მსუქანი ვარ და უშნო. პანაშვიდზე მითხრეს, რომ უნდა მეტირა. და მეც ვიტირე. იმაზე ვფიქრობდი, მულტფილმის საღამოს სეანსს რომ ვერ ვუყურებდი, იმიტომ რომ ტელევიზორზე თეთრი ნაჭერი იყო ჩამოფარებული და ისე მაგრად ვტიროდი, ირგვლივ ბევრი ცრემლი დადგა. ცრემლიც ხან კარგია და ხან ცუდი. მამა თუ მხედავდა, გაუხარდებოდა, რომ მე მისთვის ვიტირე. მისთვის კი არ ვიტირე, მაგრამ მას ხომ ასე ეგონებოდა და მე გამიხარდებოდა, მას თუ ასე ეგონებოდა.

მე სულ არასწორად მგონია და ამას ყველა ამჩნევს. ხანდახან მინდა სხვანაირად ვთქვა,  იქნებ ეს „არასწორი“ სხვებისთვის სწორი იყოს, მაგრამ მაინც ცუდად გამოდის. რაც არ უნდა ვთქვა, ყველაფერი არასწორია. თუ ვინმეს ვეტყვი, რომ მოდი, ჩემი მეგობარი გახდი, არასწორია. თუ ვინმეს გზას არ დავუთმობ, – ეგეც. ისიც არასწორია, თმას როგორც ვივარცხნი და  ექიმს ხალათზე ხელებს რომ ვუჭერ. ყ ვ ე ლ ა ფ ე რ ი.

წუხელ, ჩვენი სახლის წინ  ღამე მოვიდა. ის იყო გამხდარი და მშიერი და მე მასში ჩავიხედე. მეც ვიყავი გამხდარი და მშიერი და ის კიდე იყო ბნელი. მე ვერ ვხედავდი მის ცხვირს, მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ ცხვირში მასაც არქელოგიური გათხრები ჰქონდა. მე მასში ვხედავდი სიბნელეს და ფორთოხლისფერ ლაქას, სადაც იდგა მაგიდა და ბევრი საჭმელი იყო. იმდენი, რამდენიც არასდროს მინახავს. ლაქამ მითხრა, რომ შემეძლო ამეღო. რამდენის ზიდვასაც შევძლებდი. მე ავიღე ორი პური და სამი ფორთოხალი და გულში ვაკოცე. ბებიამ მითხრა რომ არასწორია და რომ ვიტყუები, და რომ დედაჩემივით ქურდი ვარ. არადა, ავიღე, – არაფერი მომიპარავს. და არც დედაჩემი არაა ქურდი და იმასაც უყვარს, მთვარე როცა სავსეა.

დედა ვერაფერს მოიპარავდა, ის ხომ ისეთი სუსტია. მეც არ ვარ ისეთი ძლიერი რომ დავიცვა. ერთადერთი, იურა იცავს ხოლმე და ისიც ხანდახან. იურა რომ მანდარინის ჯემს გვჩუქნის, ბებია ამბობს, რომ უნამუსობაა და მის შვილებს აკლებს და დედა ამ დროს ტირის. ეგ რანაირი მოპარვაა. მოპარვა არის, როცა მარო ბებოს შვილიშვილი ჩვენი მეზობლის სახლიდან ჩანგლებს კურტკის ჯიბეში ჩაიცურებს და მშრალ ხიდზე მიაქვს გასაყიდად. აი ეგაა მოპარვა. ერთხელ, იურამ ჯემი გაყიდა და დედას მინდვრებიანი კაბა უყიდა. ძალიან უხდებოდა, მაგრამ დაძველდა და დაიხა. დიდი რომ გავიზრდები, მეც ვუყიდი დედას კაბას, ოღონდ მასზე სახლები იქნება და დედა რომ ივლის, სულ ეგონება, რომ ჩვენი სახლი გვაქს. ნათურებიც იქნება და საკუთარი ტუალეტიც, და დედა იქნება გახარებული. და იურაც.

მეზობლები სულ ხმაურობენ. ჩვენთან სულ სიჩუმეა. ბებია სულ ქსოვს და დედა სულ ექიმს ურეკავს და ჩურჩულით ეკითხება, უკეთესობა ხომ არაა. ისიც ეუბნება, რომ არა. ჩურჩული კარგია. ხანდახან რომ დავდივარ, ვჩურჩულებ და ადამიანები თვალს მაყოლებენ. მიხარია, რომ შემამჩნიეს. სხვა დროს, ვერ მხედავდნენ.

ექიმთან წასვლა არ მიყვარს. რაღაც სიტყვები უნდა მათქმევინოს და მე ვერ ვამბობ. ეს სიტყვებია: ველოპიპედი და ტ რ ა ს მ ო მ ა ტ ო რ ი, და კიდევ ბევრი, არაფერს რომ არ ნიშნავს, მაგრამ მე ვცდილობ, იმიტომ რომ დედას დაუმტკიცო, რომ მეც რაღაც გამომდის. არადა, არაფერიც არ გამომდის.  მერე რაღაც ყუთში მაწვენენ და მესმის, დედა როგორ ოხრავს. ამ დროს მინდა გავქრე და ყუთს რომ გახსნიან, იქ აღარ ვიყო, რომ დედამ არ იოხროს, მაგრამ გამომაგორებენ და ისევ იქ ვარ.