გარედან შემოსული ხმები მიყუჩდა, ეტყობა, ადვოკატებმა და ნოტარიუსებმა დატოვეს შენობა და თან გაიყოლეს თავიანთი უსიხარულო და უსიცოცხლო ფიზიონომიები. ყველანი თავთავიანთ გზას დაადგნენ. ჯვებეს ოთახში შეკრებილებიც თანდათან გაიკრიფნენ. მხოლოდ მე და ჯვებე დავრჩით. წავიდა იგორაც. ჯვებე იხსენებდა ფოტო-ეფექტებს, რომელსაც ის იყენებდა დროის სხვადასხვა მონაკვეთზე, ვთქვათ, 80 –იანი წლების ბოლოდან  რეალობის რადიკალური ტრანსფორმაციის ხერხს თუ ეფექტს, რასაც ობიექტივის მანევრირებით აღწევდა. აპარატის გვერდული დახრით თუ ირიბი დაქანებით რეალობის უტრირება ხდებოდა. აუცილებელი იყო დისტანციის დაცვა და სხვადასხვა საგნის ობიექტივში მოქცევა.  გამომჟღავნების პროცესში კი განსხვავებულ საგნობრივ გამოსახულებებს ერთანეთთან გარკვეული წესით აკავშირებდა და შეეძლო სულ სხვადასხვანაირი ეფექტი გამოეწვია. ამ ხერხს იყენებდა რუსთაველზე ტანკების შემოსვლის, იმავე თბილისის ომის, ეთნოკონფლიქტების, 2008 წლის საჰაერო ბომბდამშენების, სხვა ოპერაციებისა თუ სიუჟეტების გამომჟღავნებისას. ფაქტობრივად, ის ქმნიდა ფოტოიმპროვიზაციებს, გროტესკულ სურათებს და ყოველივე ამას თვითონ უკიდურესად გამძაფრებული რეალობა ჰკარნახობდა.

ამ ამბავს რომ მიყვებოდა, ჩამობნელდა და მან რომელიღაც პატარა და მკვეთრი ფოტონათურა აანთო. ნათურა მაგიდას და მის სახეს ანათებდა. შევატყვე,  სასმელი მაგრად მოჰკიდებოდა და, ამავე დროს  სახეზე დაქანცულობა ეტყობოდა, ძველებური ხალისიანობა და სისხარტე  აღარსად ჩანდა. ახლაღა შევნიშნე, რომ მაგიდაზე ერთი ლიტრიანი ბოთლის გარდა არყის პატარა, უკვე დაცლილი ბოთლები შეგროვილიყო.  „შენისთანა სტუმარი აქ ხშირად არ მოდის“, -მითხრა ჯვებემ და დაამატა: „კარგია, რომ შეგხვდი,  გულმა მიგრძნო და სასმელი  მოვიმარაგე“. ჯვებემ გაიცინა. ახლა უკვე თვალებიც აუციმციმდა და ძველებურ ჯვებეს დაემსგავსა, არადა, მეც ჩვეულებრივზე მეტად დავთვერი და, მის გაბმულ ლაპარაკს რომ ვუსმენდი, ისიც კი გავიფიქრე, ეს კაცი ვინ არის-მეთქი, ვეღარ ვიცანი. სახეს მკვეთრი ნათურა უნათებდა. ის მართლა აღარ ჰგავდა თავის თავს. „მოდი,  კიდევ ერთხელ ჩვენი ძმები მოვიგონოთ, თითქოს დიდი დრო არ გასულა, მაგრამ ყველაფერი შეიცვალა“. ვიგრძენი, რაღაც უნდა მეთქვა და ვთქვი კიდეც: „ოცდახუთი წელი ცოტა არ არის“. მერე ჯვებეც დამეთანხმა: „ჰო, ცოტა არ არის“. ვიცოდი, რომ ცოტა არ იყო, მაგრამ ეს ცოდნა თითქოს სადღაც ჩემს მიღმა იდო. ვაპირებდი გაცნობიერებას და აზრი ნაუცბადევად მისხლტებოდა. მერე ისევ თავიდან ვიწყებდი, იგივე მემართებოდა და საბოლოოდ თავს ვანებებდი. მერე ჯვებემ თქვა: „მე მინდოდა ზაზას „სიტყვებისათვის“ ფოტოილუსტრაციები გამეკეთებინა“. ნათურას მაგიდის კუთხისკენ აბრუნებს და უჯრიდან რამდენიმე ნიმუშს იღებს. შავ-თეთრ სურათზე აღბეჭდილია ორი თავაწეული ფიგურა (ესენი ზაზა და ლევიკო არიან „სიტყვებიდან“), მათ თავსზემოთ კი ჰაერში შლეიფივით გაშლილი სიტყვების ფანტასმაგორიული გრეხილია. „ეს როგორ გააკეთე?’’ – გაოცებული ვეკითხები ჯვებეს, ის კი იცინის: „ეგ საიდუმლოა, როდისმე გატყვი“. მერე თვითონ ზაზას ფიგურას მაჩვენებს, რომელიც მტკვარში აგდებს ზარდახშას. ზარდახშა ღამის სიბნელეში ნათელს გამოსცემს.ზაზა მოციაგე ზარდახშას სინანულით და შიშით აყოლებს თვალს. არის კიდევ ერთი ფოტოილუსტრაციაც: ზაზა სანოტარო კანტორას შესცქერის და დანანებით ფიქრობს, რომ მისამართი შეეშალა, შეეშალა ქუჩაც, ქალაქიც და საერთოდ ყველაფერი. „ეს ბოლო მაგარია, ბიჭო, ისევ უბადრუკი სინადვილე რომ შერჩება ხელში“, – ამბობს  ჯვებე და სურათებს უჯრაში აბრუნებს. „მეტი ვეღარ გავაკეთე, დრო აღარ მქონდა, შეკვეთებზე ვმუშაობდი. ერთხელ რომ მივატოვე, მერე ვეღარ მივუბრუნდი“.

ოთახიდან გამოვდივართ და დერეფნის სიბნელეში გზას მივიკვლევთ. ჯვებე ფიქრობს, რომ იოლად მივაგნებ კიბეს, რომლითაც ქვემოთ უნდა ჩავიდე და აღარ მელოდება, მე კი ხელის-ცეცებით ვბრუნავ ერთ ადგილას, პირველ სართულზე ჩასასვლელ კიბეს ვეძებ და ბოლოსდაბოლოს ვპოულობ. ფრთხილად ჩავდივარ კიბეზე, სრული წყვდიადია და მიკვირს, რომ ჯვებე არ დამელოდა. უცნაური გრძნობა მეუფლება. მგონია, რომ ადამიანი სულ პატარა სივრცეშიც კი შეიძლება დაიკარგოს, ან შეიძლება ამავე პატარა სივრცეში ისეთი რამ აღმოაჩინოს, რაც მთელ ცხოვრებას გაუნათებს; მეც ასე დამემართა, ჯერ ჩემი თავი აღმოვაჩინე ადრე ამ შენობაში, ახლა კი მოულოდნელად დავკარგე კიდეც. ვგრძნობ, ვუახლოვდები გასასვლელს, მაგრამ ვიდრე გავალ, ჩვენი ყოფილი რედაქციის კარებს ვაგნებ და ოთახში შევდივარ. არ ვიცი, რა მემართება, სასმელი მერევა და თვალი მებინდება, ეს დაუვიწყარი ოთახი, დაუვიწყარი ნირვანა ჩაბნელებულია, ოთახის კუთხეს საიდანღაც შემოღწეული სუსტი სინათლე ეცემა. ვდგავარ და ვუყურებ ამ კუთხეს, საიდანაც სინათლე მთელ ოთახში იბნევა და ვატყობ, რომ აქ უკვე სხვა წესრიგი სუფევს. მტვრიანი სიცარიელე  ან თუნდაც ღამის შუქ-ჩრდილები გაქრა და მისი ადგილი საკანცელარიო-ნომენკლატურულმა წესრიგმა დაიკავა. თითქოს სხვა ატმოსფერო შემოიჭრა ამ ოთახში, რათა ძველი კვალი წაეშალა და სხვა დროის ბიუროკრატიული სერიოზულობა შემოეტანა. მიკვირს და ვერ ვურიგდები აქაურობას, სიუცხოვეს და სიცივეს ვგრძნობ და მინდა გავარღვიო ეს სიცივე. მერე დიდხანს ვაბჯენ მზერას იმავე ოთახის კუთხეს და ვხედავ, სიბნელეში მკრთალ შუქზე ადამიანის კონტურები ისახება. ფიგურა ირხევა, გამომეტყველება იკვეთება, მხრები და ხელები… და თითქოს გატეხილ ჭიქასავით ღიმილი, რომელიც მთელ სახეს იერს უცვლის და ნაღვლიანი თვალები, ჩემკენ მოპყრობილი მზერა… საწერ მაგიდასთან ზაზა ზის და მე მიყურებს, მწარედ მეცინება, მაგრამ ეს სინამდვილეა. თუმცა იმასაც ვფიქრობ, რომ ეს სიზმარია, მესმის გარედან ჯვებეს ხმა, მეძახის, ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ… მერე დერეფნიდან ფეხის ხმაც აღწევს ჩემამდე… არ მინდა გარეთ გასვლა, ცოტა ხანს მინდა ვუმზირო ზაზას გამოსახულებას, რომელიც ამ ოთახში გაჩნდა და არ იძვრის, მიყურებს, ქრება, მერე ხელახლა ჩნდება და ისევ მიყურებს. მინდა, რომ რაღაც ვუთხრა, მაგრამ არ ვიცი, რა ვუთხრა და სიტყვა მიწყდება. მერე მინდა, რომ ეს ჩვენება გავფანტო, ვწვალობ,ხელს ავიქნევ, ვერ ვახერხებ…  არა, ეს ნამდვილად სიზმარია იმიტომ, რომ ზაზა მიყურებს და ამბობს: „ხომ გითხარი, ცხოვრება გაელვებაა-მეთქი და მეტი  არაფერი, გაელვებაა და დამიწება“, – ამას ამბობს და ჩუმდება.

გარეთ გამოვდივარ. ეზოში ღამეა და კაციშვილი არ ჭაჭანებს. წვიმს. მე კი უკანმოუხედავად ვეშვები თავდაღმართზე და თითქმის უკაცრიელ გამზირს მივუყვები. მახსენდება ნირვანა, სიგარეტის ნამწვები, დაცლილი ჭიქები, შუქ-ჩრდილები, მახსენდება ჯვებე და მის ფოტოებზე შეჩერებული დრო, ადამიანები და საგნები, რომლებიც რეალობიდან გაქრნენ. მახსენდება საღამოები, ხანმოკლე საღამოები, ფანჯრის რაფებსა და ეზოს კუთხეებში ჩრდილჩაფენილი, მივდივარ გამზირზე წვიმაში და ვგრძნობ, რომ ეს ყოველივე ნადვილად იყო, რადგან ზაზა ამ გარემოში ცხოვრობდა, მაგრამ მერე იმასაც ვფიქრობ,  დღეს მართლა ვიყავი ძველ რედაქციაში თუ შემეშალა, იქნებ ეზოც შემეშალა, შენობაც და ქალაქიც!

 

 

1 2 3 4 5 6