1955-ში, როცა ბრასენსის სიმღერების გარეშე ცხოვრება წარმოუდგენელი იყო, პარიზი სხვანაირი გახლდათ. შუადღეობით, საზოგადოებრივი პარკები მარტოხელა მოხუცებით ივსებოდა. თუმცა ქალაქი შეყვარებული წყვილების სამფლობელოდ ქცეულიყო. ერთმანეთს კოცნიდნენ ყველგან, დაუსრულებლად, კაფეებსა და  მეტროში, კინოში თუ შუა ქუჩაში… მოძრაობასაც კი აფერხებდნენ კოცნის გასაგრძელებლად, აცნობიერებდნენ რა, რომ სიცოცხლე არ იქნებოდა საკმარისად ხანგრძლივი მთელი მათი სიყვარულისთვის. სენ-ჟერმენ-დე-პრეს ტურისტებით სავსე სარდაფებში დაფლული ეგზისტენციალიზმი ქრებოდა და მხოლოდ საუკეთესოს ტოვებდა: სიცოცხლის შეუკავებელ წყურვილს.

ერთ საღამოს, კინოდან გამოსული, ქუჩაში პოლიციელებმა დამაკავეს და ლანძღვა-გინებით, ჯავშნიან ფურგონში შემაგდეს. მანქანა დადუმებული ალჟირელებით იყო სავსე, რომლებიც ასევე  მუჯლუგუნის კვრით აეყვანათ უბნის ბისტროებიდან. მათ, ჩემი დამკავებლების მსგავსად, მეც ალჟირელი ვეგონე. ღამე უახლოესი კომისარიატის საკანში სარდინებივით ჩაწყობილებმა გავატარეთ. ხალვათად ჩაცმული პოლიციელები კი ერთმანეთს საკუთარ შვილებზე უყვებოდნენ და ღვინოში ჩამბალ პურს მიირთმევდნენ. მათთვის ქეიფის ჩასაშხამებლად, ალჟირელები და მე მთელი ღამე ვფხიზლობდით და ვმღეროდით ბრასენსის სიმღერებს ძალისმიერი პოლიტიკის, ექსტრემიზმისა და სიბრიყვის წინააღმდეგ. ამ დროს, ჟორჟ ბრასენსს უკვე ნამღერი ჰქონდა თავისი “ანდერძი”, მისი ლექსებიდან ერთ-ერთი საუკეთესო. მე იგი ზეპირად ვიცოდი, მიუხედავად იმისა, რომ სიტყვები არ მესმოდა. თუმცა დროთა განმავლობაში, რაც უფრო ვსწავლობდი ფრანგულს, მით უფრო ვწვდებოდი მის აზრსა და მშვენიერებას. ვწვდებოდი ისეთი აღტაცებით, თითქოს სათითაოდ, სამყაროს ვარსკვლავები აღმომეჩინა!

ახლა, როცა მას შემდეგ 25 წელი გავიდა, აღარავინ აღარავის კოცნის პარიზის ქუჩებში. შემცბარებს, ვერ გაგვიგია, სად წავიდნენ ისინი, ვისაც ასე უყვარდათ ერთმანეთი.

ჟორჟ ბრასენსი მოკვდა, და მოგვიწევს, როგორც თავად ითხოვდა “ანდერძში”, მის კარზე უბრალო აბრის დამაგრება: “დაკეტილია დაკრძალვის გამო”.

ფრანგულიდან თარგმნა

ბაჩანა ჩაბრაძემ

ესპანურიდან ფილიპ ბიიეს ფრანგული თარგმანის მიხედვით,

Lettre documentaire 346, 2001,

Notas de Prensa, 11.11.1981