რა ვიცი მამაჩემზე?

მამაჩემი ოთხმოცის გახდა.

მისი გონება იბინდება, – ამბობს ექიმი,

სამწუხაროდ, ეს შეუქცევადი პროცესია, –

და თვალს გვარიდებს.

რა ვიცით კიდევ ჩვენს მამაზე,

იმის გარდა, რომ ოთხმოცის შესრულდა უკვე

და რაც ახლა ექიმმა გვითხრა? –

ვდგავართ და-ძმა და მხრებს ვიჩეჩავთ.

„მამაშენივით უწესო ხარ“ – ჩხუბობდა ბებო,

როცა ტანსაცმელს საწოლზე ვყრიდი,

წიგნებს საბნის ქვეშ ვკითხულობდი

და საეკლესიო სანთლებს ვღეჭავდი.

„ნუ იტყუები მამაშენივით, მაინც გავიგებ“,-

მემუქრებოდა დედა, როცა აღარ ვუმხელდი,

რად დამქონდა კეტები ჩანთით

ან დღიურში ჩუმად რას ვწერდი.

„ოჰ, მამაილავ,

შენი გინდა, რომ გაიტანო?

დადე, ვერ ასწევ“, – დამცინა ერთხელ მეზობელმა

წყლის ჭურჭლით სავსე ურიკას რომ დავებღაუჭე.

აბა, რა ვიცი მამაჩემზე?

ის, რომ ცუდი სიმთვრალე ჰქონდა და ცოტა ფული?

რომ ერთხელაც ყველა ქალი შემოეცალა

და სიბერეში მარტო ცხოვრობდა?

ერთხელ კი ბიჭმა,

სანდლებიდან მოჭყიტინე ფეხის თითებზე

მზერა რომ ვერა და ვერ მომწყვიტა,

მორცხვად შენიშნა: „რა უცნაურად ჩამწკრივებულან“.

„ჰო, მამაჩემსაც ზუსტად მსგავსი თითები აქვს“,-

შევცინე და გადავეხვიე.

კიდევ რა ვიცი, მამაჩემზე,

იმის გარდა, რაც ექიმმა ამ წუთას მითხრა?

და ვერც ვერაფერს ვეღარ გავიგებ,

უცხო ქვეყანას შეხიზნული.

და მისი ნავი გაღმა წყლებისკენ რომ დაიძვრება,

ხელს ვერ დამიქნევს,

და ვერც მომიჭერს,

(როგორც ფილმებში ხდება ხოლმე)

რომ მანიშნოს,

რა ვერ მოასწრო ეთქვა ჩემთვის,

და რომ არ ნანობს,

რაკი სწორედ ახლა მასთან ვარ.