ერთ დღეს ლარისა ბინაში შევიდა და ძალა აღარ ეყო საწოლამდე მიეღწია.

ლარისა რომანტიკოსი არ იყო, მაგრამ იცოდა, რომ რომანტიკოსები ადამიანისა და ბუნების კავშირზე ბევრს ბოდიალობდნენ. ამიტომ გატყდა და გადაწყვიტა ისევ რომანტიზმით გაეპრავებინა ის, რომ დედაბუნებამ მის ჩუმ ოხვრას სეტყვით უპასუხა.

როგორც თვითონ ამბობდა, ეს პატარა, ცარიელი ბინა თავისდროზე იმიტომ არ გაყიდა რომ ხანდახან განმარტოება და სიმშვიდე სჭირდებოდა. მე კი ვიტყოდი ამ ბინას იმიტომ არ ყიდდა, რომ საკუთარ სახლში სიმშვიდე ძალიან აკლდა-მეთქი. ამ ორის გარდა მესამე ახსნაცაა : მეზობლების (მათ რიცხვს მეც ვეკუთვნი) რომელთა აზრითაც, ლარისა კარგ ხალხს ვერ ელეოდა. ეს ნაკლებად სარწმუნოა. აბა, როგორ გინდა დამაჯერო, რომ თამარასა და მარიტას ჭორაობასა და კონიაკს ვერ ელეოდა ლარისა? ისე, ჩვენში დარჩეს და, ამასაც რომ ვამბობ
,რაღაც პონტში ტყუილი გამომდის – ჭორაობითაც ჭორაობდა და კონიაკიც მაგრად ევასებოდა, ლაროს. ისე გემრიელად გადახვევდა ხელს ბებრუხანა თამარას და ისეთ სადღეგრძელოს მისცხებდა, აზრად არ მოგივიდოდა ეს გოგო უბედურიაო.
არადა, ამ სამეზობლოში ყველანი მაგარი უბედურები ვიყავით, უბრალოდ არც ერთი არ ვაღიარებდით.
ჰოდა, ვუბრახუნებდით და ვუბრახუნებდით კონიაკს.

ლარისა პირველად აქ რამდენიმე წლის წინ ვნახე. რამდენიმე კი არა, მგონი ათ წელზე მეტიც გასულა. იმ დღეს საწყალს გამზრდელი ბებია დაეღუპა. სახლში შემიპატიჟა, ოღონდ რაზე თვითონაც ვერ გაიგო. ერთი ძველი საწოლი ედგა და იმაზეც რაღაცები ეყარა. პლედი შევიტანე და იატაკზე მოვკალათდით. მეც ახალი გადმოსული ვიყავი და ჩემს „დომხალს“ ისევ ლარისასთან ყოფნა მერჩივნა. მაშინაც გაწვიმდა. ძალიან გაწვიმდა. წვიმა კიდე ხომ იცით მოგონებებს ასველებსო – ჰოდა, ლარისასაც გაეხსნა და გაეხსნა. დაიწყო მოყოლა საყვარელ ბებოსა და მარგალიტებით გაწყობილ სამაჯურზე, რომელიც სახსოვრად დარჩა. სიამაყით გამომიცხადა : ბავშვობაში დავთვალე ამ სამაჯურში ზუსტად ას სამოცდაჩვიდმეტი მარგალიტიაო.
ახლა კი დაგაინტერესებთ ამას რატომ ვწერ და პასუხსაც მოგახსენებთ. იმიტომ, რომ მეორე თუ მესამე დღეს, როდესაც ლარისა დაბრუნდა, სამაჯური აღარ ეკეთა. სამაგიეროდ კისერზე ეკეთა შავი ძაფი და ამ შავ ძაფზე წამოცმული ას სამოცდათვრამეტი მარგალიტი. ვახ, ბიჭო, ას სამოცდათთვრამეტი საიდან? აბა, ას სამოცდაჩვიდმეტიო? გავიკვირვე უკვე გვარიანად შეზარხოშებულმა და ლარისამაც მოყოლა დაიწყო :
-ეჰ, ალექს. გუშინ მარგალიტების ხმამ გამაღვიძა. პანაშვიდის შემდეგ გაუხდელს ჩამეძინა. ძილში გამწყდარა ეს დალოცვილი. ბებო მესიზმრებოდა. უხ, ჩემი ბებო. რაღაცას მარიგებდა. ნათელი და სანთელი.

ჭიქა გადაკრა

რას ვამბობდი? ჰო, სამაჯური გამიწყდა. სხვა სახსოვარი არაფერი მაქვს. მეც ძებნა დავიწყე. სამაჯურს თუ ვეღარ შევკრავ, ყელსაბამად მაინც გადავაკეთებ-მეთქი. პატარა საძინებელი მაქვს. სად გამექცეოდნენ? ვკრეფდი და ვკრეფდი, თან ვფიქრობდი და ვფიქრობდი; ბებოზე, პანაშვიდსა და მარგალიტებდზე.
ეჰ, ღრეობა იყო, ჩემო ხალხო, ერთი დიდი ღრეობა. ხმაურმა ლამის ჭკუიდან გადამიყვანა. ბოსტანში გავიპარე. ხის ძირას ჩამოვჯექი. იმ ხის ძირას, სადაც ბებო მიყვებოდა გრძლეზე გრძელ ზღაპრებს. კაბა სულ გამიტალახიანდა. მაგრამ კაბას ვინ სჩიოდა. მთელი გულით მინდოდა სახლში შევსულიყავი. მეყვირა. მეღრიალა. ხალხი გამეყარა. ერთი-ორი ღერი მოვწიე. სახე დამიბრუნდა. ვეღარ გავჩერდებოდი. ჰაერი არ მყოფნიდა. სტუმრებს გამოვემშვიდობე და სახლში წავედი.
სამაჯური სულ თან მქონდა. იქ მაინც გამწყდარიყო. ვიტყოდი თვალი მეცა და აისხლიტა – მეთქი.

-ცრუწმენების არ მჯერა, ლარო, მაგრამ ამ სამაჯურის გაწყვეტა კარგი ნიშანი ვერაა.

-მაცადე, თამარო. შენ შემოგევლე. სათქმელს თავს ძლივს ვაბამ. სხვაგან ვერსად მოვყვები. იტყვიან გაგიჟდაო. მეც მგონია, რომ ვგიჟდები.
მოვიტანე შავი ძაფი. აგერ თქვენი თვალით ხედავთ. დავიწყე მარგალიტების გაძვრენა. ერთი, ორი, სამი… ასე ავედი ას სამოცდათვრამეტამდე. ას სამოცდათვრამეტი! ზუსტად ვიცი ას სამოცდაჩვიდმეტი იყო.
ალექს, ბიჭო, ალექს. აგერ, გუშინწინ არ გითხარი ას სამოცდაჩვიდმეტი მარგალიტია – მეთქი? ზუსტად ვიცი ხალხო. არ გავგიჟებულვარ. ბებოა, ჩემი ბებო. ას სამოცდამეთვრამეტე. დამიბრუნდა. არსად არ წასულა. ბებოა, ჩემი საყვარელი ბებო.

სიცილი ატყდა – გაუჩერებელი სიცილი. ლარისას არ სწყინდა. პირიქით, აკისკისდა. ბებო მარგალიტად იქცა, ვახ, ლარისას ბებო. ასე როგორ შეიძლება? ხარხარება თამარა.
ბებოსაც ხომ არ ჩამოვუსხათ? იფურთხებოდა მარიტა.

კიდევ ბევრი მოგვიყვა ლარისამ იმ ღამით თავის ბებოზე. ბოლოს, კი ძალიან სერიოზულად და ძალიან სევდიანად თქვა : ჩემს ბებოს არ უცხოვრია, უფრო სწორად ცხოვრება არ დააცალესო. რა თქმა უნდა, ჩავეძიეთ. ლარისამაც მოყვა და მაგ ყველაფერს მე თავიდან აღარ მოვყვები. არასწორი იქნება. ბოლოს და ბოლოს, ამ ამბავს ლარისაზე ვწერ და არა, ცხონებულ ბებოზე. უბრალოდ, იმას ვიტყვი, რომ ლარისას ბებოს მართლა არ ეცხოვრა. ისე წასულა უკან არაფერი დარჩენია.

აბა, ამის მერე ვინღა შეეწინააღმდეგებოდა ლარისას იმაში, რომ ,აქაოდა, ბებოს სული მარგალიტად ქცეულა?

მე თვითონ სახლიდან ვარ გამოგდებული. თვეში იმდენს ვშოულობ, რომ ქირა გადავიხადო, საღებავები და სიგარეტი ვიყიდო და სასმლის „ობშიაკი“ შევკრა. მიყვარს ეს ადგილი. სამსახურთან ახლოა. აქედან 100/150 მეტრში ვმუშაობ. ვმუშაობ რა, მიმაქვს „კანატკასთან“ ჩემი ნახატები და ვზივარ სიცხესა თუ სიცივეში.
ძირითადად ტურისტები სურათებს იღებენ. ფასებსაც გვეკითხებიან. ფასს ეტყვი და მერე ენა უვარდებათ. უხერხულად თავს გიკრავენ და გშორდებიან. მე ბევრი ლაპარაკი არ მიყვარს. აი, ჩემი კონკურენტები კი ოსტატები არიან. ამოიწყვიტავენ ყველაფერს : ზოგს ავადმყოფი შვილი ჰყავს, ზოგს ცოლი უკვდება, ტირიან და ტირიან. უთავმოყვარეო ვარ. კი ბატონო, მაგრამ ამას ნაღდად არ ვიკადრებ. სიბრალულით გაყიდული არ მჭირდება. არასწორად არ გამიგოთ, მათ მართლა არ განვიკითხავ. ვიცი გასაჭირია. უფულობაც ოხერია.
ერთი ლადოა გამონაკლისი. ლადო, უხ, ლადო. ნამდვილი არტისტია. ყველა ვიბოღმებით. გულში დედას ვაგინებთ. ნახატებს პანტი-პუნტად ჰყიდის. წელში გამართული. შეკვეთებსაც იღებს. პორტრეტებზეც აკითხავენ. „კანატკის“ პიკასოა. მე უფრო მოდილიანი. არადა, მოდილიანამდე ძაან ბევრი მიკლია. უბრალოდ ფილმი მიყვარს და თავს ვიმშვიდებ.
ლადო სხვებს ზევიდან გვიყურებს. აბა, რა იქნება? მე თვეში ერთ ნახატს თუ გავყიდი. ხანდახან ეგეც არაა და იმ დროს ვლოცავ თამარასა და მარიტას. არა, განა მათ ბევრი აქვთ : ყველი, პური, კეთილი გული. მთავარია რაც აქვთ, არ ენანებათ.

თამარა მეღადავება – ამაყი და ჯიბეგაღლეტილი ხარო. ვაი, ჩემო თამარა, ამაყიც რომ არა ვარ!
პრინციპში რატომ არ ვარ, ტო? რომ დაუფიქრდე, სიამაყის გამო არაა, რომ ვიყინები და ვიწვი?

სკოლა დავამთავრე და სამხატვროში ჩავაბარე. არაფერი მაინტერესებდა, მარტო ფერწერა. ყველა აღშფოთდა. მდიდარი ოჯახიდან ვარ. ხანდახან წინ მამაჩემი ჩამივლის. ხელებს სახეზე ვიფარებ. ვითომ მაგრად ვემალები. ის რაღაცებს ბუტბუტებს. იმედია დედას არ მაგინებს ეგ შობელძაღლი!
არა, რა მოხდებოდა, რომ ფული მაინც არ დაეყვედრებინა? ეგ მაინც ბევრი აქვს. არა და არა. სულ ერთი და იგივე მესმოდა – „წადი სამსახური იშოვე“, „რა ხელოვნება აგიტყდა“, „შენი მხატვრობა არავის სჭირდება“. არა გენაცვალე, არც სხვა სამსახურის პოვნას ვაპირებ და მხატვრობაც ძალიან მჭრიდება.
ეს უკანასკნელი ლარისას წყალობით გავაცნობიერე. მარტო ლარისა კი არ მოთქვამდა? მეც მიყვარს წუწუნი. ჰოდა, ერთ დღეს შევჩივლე მშობლებზე ნაწყენი ვარ, გამომიცხადეს შენი მხატვრობა არავის სჭირდება – მეთქი. ლარისაც დაეთანხმა და მომახალა შენი მხატვრობა შენს

 

 

 

1 2 3