პოეზია ნაგავში

უფროსმა მეგობარმა პოეტმა, ალექსეი პეტროვიჩმა,

თბილისის ერთ-ერთ პოეტურ ფესტივალზე,

დამშვიდობების წინ,

როცა მის ნომერში ღვინის ბოთლს ვუსხედით,

უცებ მეტად უცნაური დავალება მომცა

(უფრო სწორად, ჯერ აგურივით წიგნი მომცა ხელში და მერე დავალება):

შოთაო, მე უკვე ხანში შესული კაცი ვარო,

ფეხიც მაწუხებსო,

თან შორს, ამერიკაში უნდა გავფრინდეო,

და გესმის, ბევრი ბარგის ზიდვა არ შემიძლიაო,

ამიტომ რამდენიმე ნაჩუქარ მომცრო კრებულს კი წავიყოლებ თან,

მაგრამ ამოდენას, 800 გვერდიანს, ვერანაირადო,

მითუმეტეს, კი იცი შენც, რანაირი პოეტია ეს კაცი,

ამოდენა ტომეული რომ გამოუციაო,

ჰოდა, ჩემი ნომრიდან როცა გახვალ,

წაიყოლე თან ეს ვეებერთელა წიგნი და სადმე ახლომახლოს

ნაგვის ბუნკერი რომშეგხვდება, გადაუძახე იქო.

რა უნდა მექნა, დავემშვიდობე ცოტა ხანში ალექსეი პეტროვიჩს,

მოვკიდე ხელი წითელაგურს და გამოვედი სასტუმროდან.

შემხვდა გზად ერთი ბუნკერი,

მეორე,

მესამე,

ვჩერდებოდი ყოველ მათგანთან,

ვყოყმანობდი,

ჭირის ოფლი მასხამდა,

და არანაირად არ გამომდიოდა

პოეტური ტომეულის, თანაც ნაჩუქარის, გადაგდება.

წამოვიღე ბოლოს სახლში და

შევმატე ოჯახურ ბიბლიოთეკას.

მას შემდეგ, თავისი მასშტაბურობიდან გამომდინარე,

ხშირად მეჩრებოდა ის თვალში.

ამიტომ ხანდახან გადავშლიდი კიდეც, ჩავხედავდი, დავხურავდი,

სადმე, უფრო შეუმჩნეველ ადგილას გადავაადგილებდი,

მაგრამ არ რჩებოდა მაინც არანაირად შეუმჩნეველი,

ბრიალებდა ყოველთვის გამაღიზიანებლად

თავისი წითელი ყდით თაროებზე.

მაგრამ რაღა უნდა მექნა, ამასობაში ხომ

ჩემი ბიბლიოთეკის ორგანული ნაწილი გამხდარიყო იგი.

გუშინ კი, ჩინეთში, ერთ დიდ პოეტურ ფესტივალზე,

გრანდიოზულობის მანიით შეპყრობილმა ერთმა ჩინელმა პოეტმა

მუყაოს ლურჯ ყუთში ჩადებული თავისი გოლიათი ორტომეული მაჩუქა.

ორტომეულში მის შესახებ სხვადასხვა ენებზე დაწერილი

კრიტიკული წერილები იყო შეკრებილი:

ინგლისურად, რუსულად, სპარსულად, არაბულად, სანსკრიტზე, ივრითზე და ა.შ.

სულ „გრეატ! გრეატ!“ და „:თენქიუ,თენქიუ“ – ვიძახე,

ავიტანე მერე ნომერში, ვათვალიერე,

ბოლოს შევეცადე ეს ლურჯი სამშენებლო ბლოკი

ჩემს მომცრო ჩემოდანში მომეთავსებინა რამენაირად

(პეკინიდან სხვა ქალაქში მივფრინავდით შუაღამისას).

კი მოვათავსე გაჭირვებით,

მაგრამ დამრჩა პერანგები და მაისურები გარეთ.

ჩავედი დაბლაგაღიზიანებული, მოვუკიდე სიგარეტს,

სასტუმროს წინ გავისეირნ-გამოვისეირნე,

და უცებ იქვე, ოციოდე მეტრში, ნაგვის ბუნკერს მოვკარი თვალი.

მაშინვე ცხადი გახდა სიტუაციიდან თავის დაძვრენის ხერხი.

ავბრუნდი ნომერში,

ჩემოდანში ჩაკვეხებული ორტომეული ჩანთაში გადავდე,

ჩავიტანე დაბლა და

უყოყმანოდ და სენტიმენტების გარეშე ნაგავში გადავუძახე.

დღეს ჩავფრინდით საფესტივალო ქალაქში.

საზაფხულო ამინდია,

სასტუმრო ტბის პირასაა,

პალმებში, ბუნებაში ჩაძირული.

ჩინელმა პოეტმა თავის ნომერში ლუდზე დამპატიჟა.

მას მაიაკოვსკი უყვარს გაგიჟებით და ამიტომ

საქართველოდან ჩამოსულ პოეტთან საუბარი მუდამ უხარია.

ვსხედვართ აივანზე და მისი თარჯიმნის დახმარებით გემრიელად ვსაუბრობთ.

უცებ გამახსენდა ნაგავში გადაგდებული მისი ორტომეული.

და ვითომც არაფერი.

არავითარი უხერხულობა,

არავითარი სინდისის ქენჯნა.

დავარტყი მორიგი ნაფაზი,

მოვწრუპე ერთხელაც ლუდი,

გავხედე მოლივლივე ტბას

და გავაგრძელე ლაპარაკი მაიაკოვსკის ესთეტიკაზე.

ალექსეი პეტროვიჩ, ალექსეი პეტროვიჩ,

ნიუ-იორკის ქუჩებში რომ დადიხართ ახლა კოჭლობით,

შემომხედეთ, შუაგულ ჩინეთში როგორ ვიყოჩაღე,

ოსტატის როგორი შეგირდი გამოვდექი!